In deze blogpost vertel ik graag over Lio (mijn jongste zoontje) zijn schoolstart. Ik denk dat deze ervaring misschien wel fijn kan zijn om te lezen? Want die schoolstart is echt een pittige fase en dat is niet minder waar bij ons. Slaap- en welzijn experte of niet, mijn kinderen en ik zijn ook maar mensen met hun eigen emoties, temperament en persoonlijkheid.
Lio gaat ondertussen al 3 weken naar school. De opstart ging eigenlijk verrassend vlot. We zorgden uiteraard voor een heel goede voorbereiding. Ik maakte een leesboekje waarin het verhaal van Lio die voor de eerste keer naar school gaat, werd verteld. Ik voegde figuren toe maar zorgde vooral ook voor foto's van de school, klas en de juffen. We telden samen af en gingen samen 2 uurtjes naar de klas. We bespraken samen hoe we de scheiding zouden overbruggen en ik zorgde dat hij duidelijk wist wanneer ik hem kwam ophalen. Op deze manier zorgde ik ervoor dat hij een zo duidelijk mogelijk beeld kreeg van deze nieuwe stap en dat ik hem zoveel mogelijk voorspelbaarheid kon bieden. Eenmaal hij naar school ging, gebruikte ik onze weekplanner ook veel intensiever. Zo was het duidelijk wie hem wanneer kwam ophalen (oma, mama of papa) en vooral op welke dagen er wel of geen school was. Hier maakten we ook duidelijk of hij een halve of volledige dag ging en konden we onlangs ook duidelijk maken dat hij op uitstap ging met de bus. Allemaal schijnbaar kleinigheden voor ons maar absoluut grote dingen voor jonge kindjes.
Op deze manier hebben we eigenlijk nog geen moeilijk afscheid moeten meemaken. Dat mag er natuurlijk ook zijn en ik geloof er ook wel in dat dit ook wat afhangt van kind op kind. Voorbereiding en ondersteuning is één ding maar dit zal er niet per se voor zorgen dat het afscheid niet moeilijk loopt. Ik geloof er vooral in dat die voorbereiding en ondersteuning vooral een extra steun is tijdens moeilijke momenten. "Ik heb het moeilijk maar ik weet dat ik vandaag thuis mijn boterhammen zal eten" "Ik mis mama maar ik weet dat ze aan mij denkt want we hebben allebei een hartje op ons hand" ...
Lio gaat ondertussen dus vlot naar school, al is er soms wel wat weerstand. Hij gaat wel nog steeds vnl. halve dagen en ik merk echt dat dat hem deugd doet. Hij komt thuis, we eten iets en daarna verdwijnt hij meestal. Hij heeft precies echt nood om op zijn eentje wat te prullen en te spelen. Hij vraag uiteraard ook wel om samen te spelen hoor, maar het verbaast me gewoon hoe hard hij plots graag op zijn eentje speelt. Dit is voor mij een teken dat die halve daagjes echt nodig zijn voor hem.
Hij heeft ondertussen wel al eens twee volle dagen school gehad en dat loopt redelijk vlot. Hier merk ik 's avonds dat er wel wat meer spanning in zijn lijfje zit. Hij kan dan heel boos worden voor schijnbaar niets, zegt op alles "nee" (meer dan normaal ;-)) en soms kan ik echt niets goed doen. Nu, dit wil niet per se zeggen dat die lange dagen echt niet werken voor hem. Het valt al bij al goed mee vind ik, maar wil dat daarom zeggen dat we hem direct een hele week volle dagen naar school moeten sturen? Dat vind ik dan ook weer niet. Wij kunnen ons zo regelen dat we hem afwisselend een namiddag thuis kunnen houden dus waarom moeilijk doen en mogelijks voor meer spanning zorgen bij hem? Ik ben er mij natuurlijk ook wel heel bewust van dat niet elk gezin die mogelijkheid heeft en ben echt heel dankbaar dat dit bij ons wel lukt.
Hij doet nog heel af en toe een dutje. Ik probeer elke namiddag te gaan wandelen of fietsen (dutjes in zijn bedje zijn voor deze FOMO al even verleden tijd). De ene keer valt hij dan in slaap maar meestal zit hij gewoon de hele tijd vrolijk te zingen en babbelen. Nu, hier moet ik wel bij vertellen dat Lio altijd al een kindje is geweest die weinig slaap nodig had (overdag). In de praktijk kom ik vooral kindjes van die leeftijd tegen die het wel nog hard nodig hebben.
Wat de nachten betreft merken we uiteraard ook een verschil. Voor zijn schoolstart kwam Lio af en toe bij ons liggen 's nachts. Zo gemiddeld 1 op de 2 nachten gok ik. Dat was helemaal prima, soms vroeg hij wat melk, de andere keer was wat water of een knuffel voldoende. Sinds de schoolstart komt hij echt wel vaker naar ons in het midden van de nacht. Ik had verwacht dat er dan wat meer onrust zou zijn in de nacht. Lio is altijd het type kindje geweest die prikkels sterk in zijn slaap verwerkte. In wat moeilijkere periodes kon het dus wel voorvallen dat hij in het midden van de nacht wakker werd en dan voor (schijnbaar niets) heel kwaad werd en toch wel zeker 30 minuutjes nodig had om te kalmeren. Ik had dus verwacht dat we dit terug wat meer zouden meemaken, maar dat valt dan eigenlijk ook best mee. Het is sinds zijn schoolstart misschien 1 of 2 keer voorgevallen?
Nu, ik zorg 's avonds (vooral op het einde van de week) er wel echt voor dat ik de tijd heb voor hem (en Jax ook uiteraard). Spelen, knuffelen, yoga en machtsomkeer spel zijn zowat de 4 dingen waarop ik inzet om hem tot rust te laten komen. Uiteraard heb ik daar de ene dag of week minder ruimte voor (fysiek en mentaal) dan de andere, ik ben ook maar een mens ;-).
Zoals je ziet loopt het dus zeker niet "perfect" maar wie mij al even kent, die weet dat ik daar niet in geloof. Kinderen zijn geen robots en wij evenmin. Het leven komt en gaat en het draait vooral over hoe je omgaat met bepaalde situaties en niet de effectieve aard van de situatie. Zo vind ik het perfect normaal dat Lio het moeilijk heeft na een dagje school (of hij nu een halve of hele dag gaat), is het zeker niet abnormaal dat hij nog regelmatig bij ons komt liggen 's nachts en dat dit nu meer is, en ben ik erop voorbereid dat hij af en toe een driftbui zal hebben in het midden van de nacht. Vind ik dat soms zwaar? Natuurlijk! Maar ik weet vooral dat ik deze dingen kan verwachten en ook dat ik weet hoe ermee omgaan. En vooral, dat dit ooit voorbij zal gaan en dat ik die afhankelijkheid zo hard zal missen.